Over Klim naar de vrijheid



De meeste Engelandvaarders in de Tweede Wereldoorlog gingen niet over de Noordzee, maar over land. Via België, Frankrijk, soms Zwitserland, te voet de Pyreneeën over naar Spanje. Vanuit Portugal of Gibraltar nam men dan de boot of het vliegtuig richting Engeland. Klim naar de vrijheid vertelt het verhaal van deze zuidelijke Engelandvaart, zoals die daadwerkelijk beleefd is door hen die hem maakten. Elf zuidelijke Engelandvaarders delen op de website hun persoonlijke ervaringen en praten openhartig over obstakels, gevaren en onvergetelijke momenten onderweg. Klim naar de vrijheid hoopt zo de herinnering aan deze bijzondere episode uit onze nationale geschiedenis levend houden.

De belangrijkste content van Klim naar de vrijheid bestaat uit een gefilmde interviewreeks die in 2009 met tien zuidelijke Engelandvaarders is gehouden. Op basis daarvan is per geïnterviewde een persoonlijk reisverhaal samengesteld. Divers en vaak uniek beeldmateriaal, achtergrondinformatie en dagboeken complementeren de persoonlijke profielen. Ook is het mogelijk op basis van thematisch geordende filmpjes een beeld te vormen van de tocht. Sommige documenten op deze website zijn voor het eerst publiek beschikbaar.

De website is gelanceerd in mei 2010. Het project is gerealiseerd onder de vlag van Stichting DdM. In de zomer van 2011 is het volledige project overgedragen aan het Nationaal Oorlogs- en Verzetsmuseum met het oog op beheer en borging van de continuïteit. Vervolgens heeft dat museum in de zomer van 2019 het beheer van de website overgedragen aan Stichting Museum Engelandvaarders.

"Er zijn dappere redenen om te vluchten, en andere zoals de mijne. Ik vluchtte doordat ik het was, opeens weer zo Joods, maar alsof ik al een soldaat was en gehoorzaamde aan de bevelen van een onzichtbare en onbegrijpelijke sergeant. Ik had het daarmee te druk om bang te zijn, en vond zelfs enkele medevluchtelingen in de zeilboot die wel tekenen van angst vertoonden, zoals uitpuilende ogen, nogal eng. Wat ik misschien gemeen had, in 1940, met anderen is dat die even plotseling waren vertrokken, sommigen met achterlaten van een half opgegeten avondmaal. En het gevoel dat er een band was zo gemeen als een elastiekje, dat hoe meer succesvol de vlucht, des te meer werd uitgerekt tot het pijnlijk kapot knalde."

Leo Vroman, december 2009